Chlorociboriaceae

Najbardziej znany gatunek to chlorociboriaceae aeruginascens. Ten gatunek ma apotecja (czasem z lejkowatym kształtem) zazwyczaj przymocowane bocznie, często o średnicy mniejszej niż 0,2 cala, zamykające się bocznie i zwijające do wewnątrz gdy są suche. Zewnętrzna warstwa tkanki apotecjum, znana jako ektalny egzypillum, ma delikatną powierzchnię tomentozową złożoną z włosopodobnych prostych lub czasem skręconych, gładkich strzępek. Trzonek jest zazwyczaj krótszy niż 0,1 cala, z centralnym lub ekscentrycznym przyłączeniem do apotecjum. Zarodniki są mniej więcej wrzecionowate (wrzecionowate), gładkie, o wymiarach 5–8 na 0,7–2,8 µm. Apotecja rosną na drewnie bez kory, zwłaszcza dębowym, część przynajmniej pokryta jest zielonkawym nalotem grzybni. Liczne parafizy, które mogą być splecione, mają rozmiary 55–95 na 1,5–2 μm, są włókniste i przegrożone z niecałkowicie obrzeżonym, niewyginającym się szczytem, który często wychodzi poza poziom wierzchołków asków.