Psilocybe yungensis

Gatunek Psilocybe

Owocniki P. yungensis mają kapelusze stożkowate do dzwonkowatych w dojrzałości, osiągające średnicę do 2,5 cm. Powierzchnia kapelusza jest gładka i lepka, a w wilgotnych okazach ma słabo widoczne promienne prążkowania, które sięgają niemal do krawędzi. Kolor świeżych kapeluszy waha się od ciemnordzawo-brązowego do rdzawo-brązowego aż po pomarańczowo-brązowy. Dodatkowo kapelusz jest higrofaniczny, co oznacza, że zmienia kolor w zależności od stopnia nawodnienia; suchy kapelusz blednie do matowego żółtawo-brązowego lub koloru „brudnej słomy“. Kapelusz często ma wyraźny garb. Blaszki przytwierdzają się szeroko lub wąsko do trzonu. Wąskie blaszki są gęsto rozmieszczone, a ich kolor początkowo jest matowoszary, zanim dojrzałe zarodniki zmienią kolor na purpurowo-brązowy. Trzon ma długość od 3 do 5 cm i grubość od 1,5 do 2,5 mm, i jest mniej więcej równy na całej długości lub nieco szerszy u podstawy. Pusty, kruchy trzon jest blado brązowy w górnej części i czerwonawo-brązowy w dolnej. Trzon jest gęsto pokryty białawymi włókienkami, które są przyciśnięte do powierzchni; włókienki odpadają w miarę dojrzewania, pozostawiając gładką powierzchnię. Grzyb ma częściową zasłonę przypominającą pajęczynę produkowaną przez gatunki Cortinarius, ale nie trwa długo; czasami pozostawia niewielkie resztki tkanki wiszące na krawędzi kapelusza i górnej części trzonu. Po zniknięciu zasłony na trzonie nie pozostaje żadny pierścień. Wszystkie części grzyba zabarwiają się na niebiesko po zranieniu; te plamy czernieją w miarę wysychania grzyba. Skórka kapelusza, tkanka kapelusza oraz tkanka blaszki pod mikroskopem przy 100-krotnym powiększeniu. Wydruk zarodnikowy jest ciemnopurpurowo-brązowy. Zarodniki mają kształt od grubo romboidalnego do grubo eliptycznego, zazwyczaj o wymiarach 5-6 na 4-6 µm. Mają grube ściany i duży por zarodkowy. Podstawki (komórki zarodnikotwórcze) są maczugowate do rozdętych, szkliste, zazwyczaj czterozarodnikowe (choć rzadko występują formy dwuzarodnikowe lub trójzarodnikowe) i mierzą 13–19 na 4,4-6,6 µm. Pleurocystydia (cystydia na powierzchni blaszki) są rozdęte u podstawy i często zakończone nagłym ostrym punktem na wierzchołku, i mierzą 14-25 na 4,4-10,5 µm. Cheilocystydia (cystydia na krawędzi blaszki) mają zróżnicowany kształt i mierzą 14-40 na 4,4-7,7 µm. Pleurocystydia są stosunkowo rzadkie, natomiast cheilocystydia są obfite. Połączenia z klamerkami występują w strzępkach. Zastosowanie kropli roztworu wodorotlenku potasu barwi zarówno kapelusz, jak i trzon na czarny kolor.