Galerina oregonensis

Een soort van Galerina

De hoed bereikt een diameter van 1,7 tot 4 cm. Hij begint convex, soms breed kegelvormig, met randen die naar binnen gekromd zijn tegen de lamellen. Naarmate de hoed groeit en uitzet, wordt hij breed convex en vervolgens vlak, soms met een centrale verheffing of umbo, die prominent uit het oppervlak kan steken. Gebaseerd op de beschrijvingen van de vijf taxa die nu worden beschouwd als G. marginata, vertoont de textuur van het oppervlak aanzienlijke variatie. Smith en Singer geven de volgende beschrijvingen van oppervlaktetextuur: van "viskeus" (G. autumnalis), tot "glanzend en viskeus tot glibberig als het vochtig is" (G. oregonensis), tot "glanzend, glibberig tot licht viskeus (vuildeeltjes hechten aan het oppervlak) of slechts vochtig, met een vettig uiterlijk, hoewel niet duidelijk viskeus", tot "vochtig maar niet viskeus" (G. marginata). Het oppervlak van de hoed blijft glad en verandert van kleur afhankelijk van de luchtvochtigheid (hygrofaan), licht tot donker okerachtig bruin over de schijf en geel-okerachtig aan de rand (tenminste als hij jong is), maar verbleekt tot dof bruin of donkerder als hij droog is. Wanneer vochtig, is de hoed enigszins doorzichtig zodat de omtrekken van de lamellen zichtbaar zijn als strepen. Het vlees is vaalbruin okerachtig tot bijna wit, dun en buigzaam, met een geur en smaak die varieert van zeer licht tot sterk meelachtig (farineus). De lamellen zijn meestal smal en dicht opeen, met een breed hechtende tot bijna aflopende aanhechting aan de steel en convexe randen. Ze zijn vaalbruin wanneer jong, maar worden okerbruin op volwassen leeftijd. Sommige korte lamellen, lamellulae genaamd, reiken niet volledig van de rand van de hoed tot aan de steel en worden tussen de langere lamellen ingebed. De steel varieert van 3 tot 6 cm lang, 3 tot 9 mm dik aan de top, en blijft gelijk in breedte of is naar beneden toe licht vergroot. Aanvankelijk solide, wordt hij hol van onder naar boven naarmate hij ouder wordt. De membraanachtige ring bevindt zich in de bovenste helft van de steel, dicht bij de hoed, maar kan bij oudere exemplaren worden afgeworpen en ontbreken. Zijn kleur is aanvankelijk witachtig of lichtbruin, maar verschijnt meestal donker roestbruin bij volwassen exemplaren die sporen op de ring hebben laten vallen. Boven het niveau van de ring heeft het oppervlak van de steel een zeer fijne witachtige poeder en is bleker dan de hoed; onder de ring is hij bruin tot aan de roodbruine tot zwartbruine basis. Het onderste deel van de steel heeft een dunne laag vaalachtige vezels die uiteindelijk verdwijnen en geen schubben achterlaten. De sporenafdruk is roestbruin.